Plastikowy ocean

Przyznam, że zanim podjęłam impulsywną decyzję o tym, że spróbuję żyć zero waste, wydawało mi się, że próby życia ekologicznego*, bez zanieczyszczania i niszczenia środowiska naturalnego są utopią i… trochę dziwactwem.

Zwłaszcza kiedy czytałam o kontrowersjach związanych np. z „ekologicznymi” wiatrakami, których produkcja wiąże się z tak wielkim marnotrawstwem surowców. Niewspółmiernym do pozyskiwanej przez nie energii. (Pisał kiedyś o tym w „Gościu Niedzielnym” dr Tomasz Rożek.) Nie mówiąc o zagrożeniu, jakie stanowią dla ptaków.

Myślałam też, że są przecież ważniejsze sprawy w życiu i problemy na świecie niż, dajmy na to, pranie ekologiczne czy używanie opakowań recyklingowanych.

Jednak coraz bardziej zdaję sobie sprawę, że ekologia to nie tylko moda i szpan (czy dzisiaj się jeszcze używa tego słowa?!).

Tylko dlaczego wciąż nie mogę pozbyć się wrażenia, że jestem dziwakiem – z tym swoim uporem w segregacji śmieci i unikaniu plastikowych opakowań?!

Coraz częściej słyszy się choćby o zanieczyszczeniu wód estrogenami obecnymi w kosmetykach, co prowadzi między innymi do bezpłodności mężczyzn (najnowsza „Wiedza i Życie”, nr 3/2016, artykuł „Ratujmy mężczyzn”).

W poprzednim, lutowym numerze „Wiedzy i Życia” w rubryce „Sygnały” znalazłam notatkę zatytułowaną „Plastikowy przypływ”.

Autorzy powołują się na raport opublikowany w czasopiśmie „Environmental Research Letters” w grudniu 2015 roku. Notatka zaczyna się słowami:

W oceanach znajdują się dziesiątki milionów ton plastikowych śmieci.

We wspomnianym raporcie napisane jest, że do oceanu trafia rocznie 5 do 13 mln ton plastiku.

Rozkłada się on bardzo powoli na coraz drobniejsze kawałki, a te najmniejsze drobiny, niewidoczne już nawet gołym okiem, ważą aż 200 tys ton. Zwierzęta morskie giną w męczarniach po zjedzeniu tego „planktonu”.

Mniej więcej miesiąc wcześniej, gdy czytałam „Gringo wśród dzikich plemion” Wojciecha Cejrowskiego, trafiłam na bardzo podobną notatkę. Mniej naukową, bardziej epicką.

W części szóstej, zatytułowanej „Gringo wśród dzikich zwierząt”, Wojciech Cejrowski opisuje historię pięknego żółwia szylkretowego, który utonął w turkusowych falach Morza Karaibskiego. Jak to? Utonął? Żółw morski?

Ano tak – utonął, bo zaplątal się plastikową torbę po zakupach.

Inny żółw szylkretowy zginął, bo pomylił foliową torebkę ze smakowitą meduzą…

A słyszeliście o wielkiej wyspie plastikowych śmieci na Oceanie Spokojnym? Sprawa jest kontrowersyjna, bo tak naprawdę nie wiadomo, czy wyspa jest, czy jej nie ma? Znalazłam o tym ciekawy artykuł na Nietuzinkowym Blogu Naukowym. Polecam komentarze, są momentami ciekawsze niż sam artykuł.

Nie wnikając zbytnio w teorie spiskowe, staram się robić swoje, czyli ograniczać użycie jednorazowych plastików, zbierać makulaturę i robić kompost (może ktoś potrzebuje??!).

*Mam świadomość, że słowo ekologia oznacza naukę o ekosystemach, jednak używam go tutaj z premedytacją w znaczeniu „ochrona środowiska”. Tak jest potocznie używane i rozumiane. Choć „sozologia” (tak nazywa się nauka o ochronie środowiska) przecież brzmi ładnie, prawda?